اهداف: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر سابقه و تجربة بازی های ملی بر انسجام تیمی و تعدیل ویژگی های رفتاری ناکارآمد ورزشکاران رشته های برخوردی و غیربرخوردی بود. مواد و روش ها: تعداد 75 ورزشکار رشتۀ برخوردی و 114ورزشکار رشتۀ غیر برخوردی در این پژوهش حضور داشتند. همچنین از دو پرسشنامة خلق و خوی برونل و محیط گروهی کارن که میزان انسجام گروهی را در دو بعد انسجام تکلیف و انسجام اجتماعی ارزیابی می کردند استفاده گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها پس از کلموگروف اسمیرنوف(05/0p≥) و اطمینان از توزیع طبیعی دادها، آزمون تی تک نمونه، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون در سطح05/0 P≤ استفاده گردید.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری در خرده مقیاس های تنش، توان بازی و سردرگمی بین ورزشکاران رشته های برخوردی و غیر برخوردی وجود دارد. همچنین سابقه و تجربة حضور در تیم های ملی از مهمترین فاکتورهای تأثیر گذار بر انسجام تیمی بودند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش پیشنهاد می کند ضمن شناسایی رفتارهای کارآمد و ناکارآمد ورزشکاران، آموزش استفاده از استراتژی های کنترل خلقیات منفی توسط روانشناسان ورزشی در برنامه های تمرینی گنجانده شود.

هدف پژوهش حاضر، مطالعة ارتباط ادراک از سبک رهبری مربی و استحکام ذهنی ورزشکاران رشته های برخوردی بود. نمونة آماری شامل 357 نفر از ورزشکاران رشته های برخوردی بودند که به صورت تصادفی انتخاب شدند. شرکت کنندگان دو پرسشنامة سبک رهبری سالزمن و اندرکولک (1982) و پرسشنامة استحکام ذهنی کلاف و همکاران (2002) را تکمیل نمودند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که بین دو متغیر سبک رهبری مربی و استحکام ذهنی ورزشکاران ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین از دیدگاه ورزشکاران، سبک های رهبری مربیان، به ترتیب آزادمنشانه، تلفیقی و آمرانه میباشد. نتایج رگرسیون چندمتغیره نشان داد که میتوان بر اساس سبک رهبری مربی به صورت معناداری میزان استحکام ذهنی ورزشکاران را پیشبینی کرد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که متغیر محیطی سبک رهبری مربی و نحوة ارتباط مربی-ورزشکار عوامل مهمی در رشد استحکام ذهنی ورزشکاران می باشند.

هدف از این پژوهش مقایسه ویژگی ها و تیپ های شخصیتی بین ورزشکاران رشته های برخوردی و غیربرخوردی بود. جامعه آماری آن، تمامی ورزشکاران رشته های ورزشی شهرهای اصفهان و شهرکرد بودند که به طور حرفه ای در سال 1394 فعالیت می کردند. نمونه های مورد نظر در این پژوهش 120 نفر، شامل 2 گروه 60 نفری از ورزشکاران رشته های ورزشی برخوردی و غیربرخوردی بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه شخصیتی پنج عاملی بزرگ (مک کریو کاستا، 1985) و پرسشنامه تیپ شخصیتی ای و بی (فریدمن و روزمن، 1964) بودند که توسط شرکت کنندگان تکمیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که در شاخص های شخصیتی پرسشنامه پنج عاملی، بین افسردگی ورزشکاران رشته های ورزشی برخوردی و غیربرخوردی تفاوت معناداری وجود داشت. نمره ورزشکاران رشته های ورزشی برخوردی در متغیر افسردگی، بالاتر از غیربرخوردی بود (p=0.02). همچنین، از نظر تیپ های شخصیتی بین ورزشکاران برخوردی و غیربرخوردی تفاوت معناداری مشاهده شد (p=0.039). در تیپ های شخصیتی نمره ورزشکاران غیربرخوردی بالاتر از نمره ورزشکاران رشته های ورزشی برخوردی است.

هدف هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاب آوری و خلاقیت هیجانی ورزشکاران غیر حرفه ای مرد رشته های برخوردی و غیر برخوردی بود. روش شناسی این مطالعه از نوع علی مقایسه ای و جامعه پژوهش شامل کلیه ورزشکاران مرد شهر شهریار بود. بدین منظور 266 ورزشکار آماتور (132 برخوردی و 134 غیر برخوردی) به صورت تصادفی در این پژوهش شرکت کردند. معیار ورود افراد به پژوهش داشتن حداکثر سه ماه سابقه فعالیت در این ورزش ها بود. برای اندازه گیری داده ها از پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون و مقیاس خلاقیت هیجانی آوریل استفاده شد. برای تحلیل داده های پژوهش از روش تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. یافته ها نتایج نشان داد تفاوت معناداری در تاب آوری بین ورزش های برخوردی و غیر برخوردی وجود دارد p<0/05 ولی در خلاقیت هیجانی بین دو گروه تفاوت معناداری دیده نشد. بررسی میانگین نمره ها نشان داد که ورزش های برخوردی سطح نسبتا بالای تاب آوری را در مقایسه با ورزش های غیر برخوردی دارند. نتیجه گیری با توجه به نتایج به دست آمده می توان برای افزایش تاب آوری مردان انجام ورزش های برخوردی را پیشنهاد داد.

هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین هوش هیجانی با جهت گیری ورزشی در مردان ورزشکار رشته های برخوردی و غیر برخوردی بود. روش پژوهش توصیفی _ پیماشی و جامعه آماری تحقیق، 200 شرکت کننده رشته های برخوردی (هندبال، فوتسال، بسکتبال، کاراته، کونگ فو) و غیربرخوردی (تنیس روی میز، شطرنج، شنا، والیبال، ژیمناستیک) شهر سنندج بود که بطور تصادفی انتخاب شدند. شرکت کنندگان دو پرسشنامه هوش هیجانی لان و همکاران (2009) و پرسشنامه گیل و دیتر (1998) را تکمیل نمودند. و با استفاده از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره و z فیشر در سطح معناداری (سطح 05/0? p) تحلیل شد. نتایج تحلیل آماری همبستگی نشان داد ارتباط معناداری بین هوش هیجانی و مولفه های جهت گیری ورزشی در ورزشکاران برخوردی و غیر برخوردی، وجود دارد. هم چنین ارتباط میان هوش هیجانی و جهت گیری ورزشی در رشته های برخوردی و غیربرخوردی تفاوت معنادار وجود ندارد. براساس یافته های تحقیق توصیه می شود به منظور موفقیت ورزشکاران برخوردی و غیر برخودری، راهبردهای جهت گیری ورزشی به ورزشکاران آموزش داده شود.

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه ماهیت ورزش و فعالیت های فراغتی بانوان ورزشکار و مقایسه آن با غیر ورزشکاران بود. نوع ورزش در این پژوهش شامل ورزش های انفرادی برخوردی، انفرادی غیر برخوردی، گروهی برخوردی و گروهی غیر برخوردی بوده و نوع ماهیت فعالیت فراغتی شامل فراغت جدی، تخصصی، خطرپذیر و فعالیت های زیبایی شناسانه می باشد. جامعه آماری پژوهش را نیز زنان غیر ورزشکار و ورزشکاران قهرمان هیات های ورزشی استان گیلان که حداقل یک مدال کشوری کسب کرده بودند (2050 ورزشکار و 1027 قهرمان) تشکیل می دادند. نمونه های پژوهش را 286 نفر ورزشکاران قهرمان زن و 315 نفر زن غیر ورزشکار تشکیل می دادند. پرسشنامه محقق ساخته اوقات فراغت شامل 25 سوال با چهار گروه فعالیت های جدی، تخصصی، خطرپذیر و زیبایی شناسانه می باشد که روایی آن توسط اساتید و خبرگان مورد تایید قرار گرفته بود. ثبات درونی پرسشنامه با استفاده از آزمون آلفای کرون باخ 0.82 به دست آمد. در تجزیه وتحلیل یافته ها از آزمون های کالموگراف اسمیرنوف، u من ویتنی و ضریب همبستگی Eta برای آزمون فرضیه های پژوهش در سطح معنی داری 0.05 استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین نوع ورزش و انتخاب فعالیت فراغت جدی رابطه معنی داری وجود دارد. با بررسی میانگین چهار گروه در ارتباط با فعالیت فراغت جدی، مشخص گردید که به ترتیب ورزشکاران ورزش های انفرادی- غیر برخوردی، انفرادی- برخوردی، گروهی- برخوردی، گروهی- غیر برخوردی بیشتر به فعالیت فراغت جدی می پردازند. این در حالی است که بین نوع ورزش و میزان انجام فعالیت های تخصصی، خطرپذیر و میزان فعالیت های زیبایی شناسانه رابطه معنی داری مشاهده نشد. همچنین یافته های پژوهش نشان داد که در ورزشکاران تمایل به انجام فعالیت های فراغتی به ترتیب شامل فعالیت های زیبایی شناسانه، فعالیت های خطرپذیر، فعالیت های تخصصی، و فعالیت فراغت جدی می شود و در غیر ورزشکاران نیز به ترتیب شامل فعالیت های تخصصی، فعالیت های زیبایی شناسانه، فعالیت فراغت جدی و فعالیت های خطرپذیر می شود. نتایج پژوهش نشان داد که بین میزان فعالیت های تخصصی، خطرپذیر و زیبایی شناسانه بانوان ورزشکار قهرمان و غیر ورزشکار استان گیلان تفاوت معنادار وجود دارد و در همه موارد بانوان ورزشکار این فعالیت ها را نسبت به بانوان غیر ورزشکار بیشتر مورداستفاده قرار می دادند. همچنین در ارتباط با میزان فعالیت فراغت جدی بانوان ورزشکار و غیر ورزشکار تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

مطالعات انجام شده حاکی از آن است که ورزش می تواند تراکم توده استخوانی را افزایش دهد، اما هنوز در مورد نوع و شدت آن که حداکثر تحریک آنابولیک را بر روی استخوان ایجاد می کند، اطمینان حاصل نشده است. هدف این مطالعه، تعیین و مقایسه اثر درازمدت ورزش باستانی بر میزان تراکم توده استخوانی ورزشکاران این رشته در مقایسه با ورزشکاران فوتبالیست و مردان غیر ورزشکار همسان از نظر ویژگی های دموگرافیکی و متغیرهای تاثیرگذار بوده است. این تحقیق از نوع علی مقایسه ای پس از وقوع می باشد. نمونه های این تحقیق را 20 ورزشکار مرد (10 ورزشکار باستانی، 10 فوتبالیست) و 10 نفر غیر ورزشکار سالم، 40 تا 50 ساله تشکیل می دادند. ورزشکاران از باشگاه های شهر همدان انتخاب و دارای حداقل بیش از 20 سال سابقه ورزشی مستمر در هر یک از رشته های فوق الذکر بودند، در حالی که غیر ورزشکاران سابقه هیچ گونه فعالیت ورزشی مستمر و منظمی نداشتند. تراکم ماده معدنی استخوان (BMD) مهره های کمر و گردن استخوان ران نمونه ها به وسیله دستگاه جذب سنج دوتایی - انرژی اشعه ایکس (DEXA) اندازه گیری شد. داده های 3 گروه با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA تحلیل شدند. نتایج نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، ورزشکاران باستانی و فوتبالیست در ناحیه گردن استخوان ران و مهره های کمر به طور معناداری تراکم ماده معدنی بالاتری داشتند .(P£0.05) تراکم استخوان ورزشکاران باستانی در ناحیه ستون مهره ها نسبت به ورزشکاران فوتبالیست به طور معناداری بالاتر بود .(P£0.05) همچنین، تراکم ماده معدنی در ناحیه گردن استخوان ران ورزشکاران باستانی در مقایسه با فوتبالیست ها اندکی بیشتر بود، لیکن به لحاظ آماری معنی دار نبود .(P³0.05) نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که رشته ورزشی باستانی نیز همچون سایر رشته های ورزشی اثرات مثبتی بر تراکم ماده معدنی استخوان ها به ویژه در ناحیه کمر می باشد. از آنجا که امکان ادامه و انجام بسیاری از رشته های ورزشی در سنین میانسالی و بالاتر با توجه به ماهیت و آسیب زا بودن آنها کم می باشد، و از طرف دیگر امکان انجام رشته ورزشی باستانی و زورخانه ای در سنین یاد شده، این رشته ورزشی به عنوان یک ورزش اثرگذار در حفظ بهتر تراکم استخوانی و پیشگیری کننده از بیماری استئوپروز یا پوکی استخوان توصیه می گردد.